zdjęcia: Ewa Krystyna Górecka
Turysta udający się na Wybrzeże Amalfitańskie zostaje zaraz na wstępie „uderzony” nie tylko pięknem krajobrazu, ale także obfitością widocznej tu na każdym kroku ceramiki. Nie trudno się zorientować, że stanowi ona produkt rodzimy, z którego region słynie i jest zapewne najwłaściwszą pamiątką, jaką możemy sobie „zafundować” z tego miejsca. I oczywiście pierwszą myślą, jaka pojawiła się w mojej głowie było pytanie pierwszych filozofów: „skąd to się wzięło?”
zdjęcie: Ewa Krystyna Górecka
Najstarsze ślady świadczące o wyrabianiu ceramiki na Wybrzeżu Amalfitańskim pochodzą z okresu Neolitu. Już około 8000 lat temu człowiek prymitywny wykonywał tu terakotowe garnki, które zostały odnalezione w latach 50-tych XX wieku w tzw. Grota la Porta di Positano.
zdjecie: Ewa Krystyna Górecka
W epoce Imperium Rzymskiego wyrabiano liczne wazy, dzbany i ogromne naczynia. Pisze o tym między innymi, żyjący w pierwszej połowie XIX w. amalfitański historyk, Matteo Camera. Znaleziono też liczne pozostałości tych wyrobów głównie w wiejskich i nadmorskich willach na terenie Agerola, Tramonti, Minori.
Szczególnie okolice Tramonti obfitowały i do dziś obfitują w tzw. czerwoną glinę używaną do wyrobu ceramiki. Jeszcze w XVI wieku mówiło się, że z gliny z Tramonti wyrabiane są naczynia piękniejsze niż te z Faenza (miasto w rejonie Emilia-Romania słynące z wyrobów fajansowych. Od jego nazwy wywodzi się słowo fajans, czyli rodzaj ceramiki przypominający porcelanę)
zdjęcie: Ewa Krystyna Górecka
Fragmenty rzymskiej ceramiki z okresu Republiki zostały odnalezione w niektórych grobowcach z XV wieku, znajdującymi się pod kościołem Santa Maria Maggiore di Amalfi.
zdjęcie: Ewa Krystyna Górecka
Piece do wypalania gliny istniały na Wybrzeżu także w okresie średniowiecza, o czym świadczy odkrycie pieca tego typu, datowanego na XIV wiek, w miejscowości Eboli zwanego Forno di Andrea da Eboli (piec Andrzeja z Eboli). W sumie w Eboli odnaleziono aż 3 średniowieczne piece do wypalania gliny. Z tego miasteczka pochodziło wielu mistrzów i czeladników zajmujących się wyrobem ceramiki działających na Wybrzeżu, tak że nawet zaczęło być ono nazywane la Faenza, i nazwa ta w popularnym języku przetrwała do dziś.
Elementy średniowiecznej, amalfitńskiej i arabskiej ceramiki możemy jeszcze dziś zobaczyć w kościołach i willach np. w katedrze w Amalfi lub w Willi Rufolo w Ravello.
W XVIII wieku obszar ten słynie z wyrobu wspaniałych ceramicznych mozaikowych podłóg, a w XIX ze spektakularnych majolikowych kopuł.
Wszystkich przybywających do Neapolu autorka wpisu zaprasza na zwiedzanie Podziemnego Neapolu PO POLSKU (i rosyjsku) oraz na tzw. "Spacery z Sokratesem"
Comments