MUZEUM ARCHEOLOGICZNE
6329
W cyklu "Prezentujemy zbiory Muzeum Archeologicznego w Neapolu" dziś PAN I DAFNIS
.
Rzeźba wysokości 158 cm wykonana została z białego marmuru i datowana jest na I w. n.e. Nr katalogowy 6329.
Przedstawia Pana siedzącego na skale, zwróconego twarzą w kierunku młodego chłopca i uczącego go gry na syrindze.
.
Pan to wywodzący się z Arkadii grecki bóg opiekuńczy lasów, pól i dzikiej przyrody, strzegący pasterzy oraz ich trzody. W rzymskim panteonie bogów Pan utożsamiony był z Faunem lub z bogiem lasów Silvanusem.
.
Pan był przedstawiony w postaci pół-człowieka i pół-zwierzęcia. Posiadał tułów i twarz mężczyzny, kozie nogi, ogon, bródkę i rogi. Był bardzo zwinny i słynął z umiejętności tanecznych. Przebywał głównie w górach i gajach, w pobliżu źródeł i w zaciszu drzew. Przypisywano mu dużą aktywność seksualną, a obiektem jego zalotów były zarówno nimfy jak i młodzi chłopcy oraz zwierzęta.
Pan stał się bogiem popularnym w całej Grecji i wraz z upływem czasu przypisywano mu nowe funkcje, np. lekarza i wieszcza, uznano go też za wcielenie płodności.
Atrybutami Pana była syringa, kij pasterski, wieniec jodłowy lub jodła w ręce.
.
Dafnis to z kolei bożek pasterski pochodzenia sycylijskiego.
Był synem boga Hermesa i jednej z nimf. Porzucony przez matkę po urodzeniu w gaju wawrzynowym, został przygarnięty i wychowany przez nimfy i bóstwa polne. Wyrósł na pięknego młodzieńca, pasł kozy i śpiewał pieśni; uważano go za twórcę poezji bukolicznej. Zakochany w nim Apollo nauczył go gry na syrindze, Artemida zaś przekazała mu umiejętności myśliwskie.
Dafnis zmarł młodo za przyczyną uczucia, jakim zapałała do niego nimfa Nomia. Rywalka Nomii, córka króla Sycylii Chimajria, upiła i uwiodła pięknego pasterza. Rozgniewana zdradą nimfa pozbawiła Dafnisa wzroku i odtąd błąkał się on po świecie wygrywając smutne melodie, aż w końcu spadł lub rzucił się ze skały. Wierzono, że jego ojciec Hermes zamienił go po śmierci w skałę lub uniósł do nieba.
.
Syringa zwana też fletnią Pana to drewniany instrument muzyczny składający się z szeregu drewnianych piszczałek, ułożonych w jednym lub dwóch rzędach. Według mitologii greckiej na fletni grywali: opiekun pasterzy i trzód – bożek Pan, oraz satyrowie.
.
Poezja bukoliczna, po polsku zwana sielanką, to poezja przedstawiająca w sposób wyidealizowany uroki życia wiejskiego.
Autorka wpisu zaprasza wszystkich chętnych na zwiedzanie Podziemnego Neapolu PO POLSKU (również po rosyjsku) oraz na tzw SPACERY Z SOKRATESEM
Comments