MUZEUM NA CAPODIMONTE
Q111
W cyklu "Prezentujemy zbiory Muzeum na Capodimonte" dziś PARMIGIANINO z PORTRETEM GALEAZZO SANVITALE
Parmigianino właściwie nazywał się Girolamo Francesco Maria Mazzola (jak widać oddał nazwisko zięciowi, a dla siebie znalazł inne - no i popatrzcie jak ci artyści mieszają ludziom w głowach 😂😂) Jest to włoski malarz, rytownik manierystyczny. Jego przydomek artystyczny pochodzi od miejsca urodzenia (Parma). Charakterystyczne dla jego malarstwa wydłużenie postaci, wyszukany wdzięk i odrzucenie postulatów realizmu stały się cechami typowymi dla wielu malarzy tego okresu.
Urodził się w Parmie i tam zaczął swą działalność artystyczną w rodzinnej pracowni malarskiej, ale mając 21 lat przeniósł się do Rzymu licząc na protektorat papieża Klemensa VII. Ucieka ze Świętego Miasta po jego tragicznym złupieniu w 1527 roku.
Po trzyletnim okresie przebywania w Bolonii, Parmigianino w roku 1530 powrócił do rodzinnej Parmy. Otrzymał tam zamówienie na dwa obrazy, Św. Józefa i Św. Jana Chrzciciela, mające trafić do powstającego kościoła Santa Maria Della Steccata. W ciągu kolejnych czterech lat dzieła pozostawały jednak nieukończone, a ich twórca za niedotrzymanie warunków umowy trafił w końcu na dwa miesiące do więzienia.
Podobnież zaniedbywanie obowiązków wiązało się z pogłębiającą się u artysty fascynacją wiedzą tajemną oraz studiowaniem alchemii. Malarz z roku na rok stawał się coraz bardziej kapryśny, melancholijny i ekscentryczny. W tym okresie powstawało bez wątpienia najbardziej znane jego dzieło, Madonna z długą szyją (1535 r., olej na desce), namalowane dla kościoła Santa Maria de Serviti w Parmie. Skrajne wydłużenie postaci, wytworność gestów i zagadkowość niektórych symboli umieściły ten obraz wśród najbardziej rozpoznawalnych dzieł manieryzmu.
Pormigianino zmarł 24 sierpnia 1540 r. w Casalmaggiore w wieku 37 lat. Pochowano go „nago, z krzyżem z drzewa cyprysowego na piersi”.
Portret Galeazzo Sanvitale, który dziś pokazuję powstał w 1524 roku, jeszcze przed wyjazdem artysty do Rzymu. Namalowany został farbą olejną na desce o wymiarach 109 x 81 cm.
Do kolekcji rodziny Farnese obraz trafił prawdopodobnie w 1561 r., a na pewno znajdował się w niej w 1587 r. W 1784 roku, wraz z całą kolekcją, obraz opuścił Parmę i został przeniesiony do Neapolu. Został zarekwirowany przez Francuzów w 1799 roku i pozostawiony na rok w Rzymie. Stamtąd został wysłany do Palermo do Ferdinando IV Burbona, który trzymał go przez dekadę, od 1806 do 1816 roku, zanim wrócił do stolicy Neapolu. Podczas tych różnych podróży i zmian właściciela tożsamość podmiotu i autora zaginęła. Mówiło się, że dzieło pochodzi ze szkoły Rafaela, a przedstawia Krzysztofa Kolumba. Dopiero w 1894 r. obraz ponownie został uznany za dzieło Parmigianino.
Galeazzo Sanvitale to jeden z parmeńskich arystokratów, na którego dworze tworzył Parmigianino. Na portrecie przedstawiony został z mnóstwem klejnotów, ponieważ był to "portret paradny", mający zrobić wrażenie na widzach. Hrabia przedstawiony jest na nim w stroju francuskim, co może sugerować jego preferencje polityczne.
Portret możemy zobaczyć w sali nr 12, nr katalogowy Q111
Autorka bloga zaprasza wszystkich chętnych na zwiedzanie Podziemnego Neapolu PO POLSKU (również po rosyjsku) oraz na tzw SPACERY Z SOKRATESEM
Comments