MUZEUM ARCHEOLOGICZNE
6194
Z cyklu "Prezentujemy zbiory Muzeum Archeologicznego w Neapolu" POPIERSIE WESTALKI (nr katalogowy 6194)
O nim samym mogę napisać jedynie tyle, że chyba archeolodzy mieli z nim straszny problem, bo mam datowanie na I w. p.n.e. - III w. n.e. No cztero-wiekowy rozrzut to już przesada moim skromnym zdaniem 🤔🤔. No ale sprzedaję jak kupiłam, sama przecież nie wymyślę...
Za to teraz opowiem wam o westalkach. Były to kapłanki rzymskiej bogini domowego ogniska, Westy. Pilnowały świętego ognia bogini Westy (bogini ogniska domowego i państwowego) w świątyni na Forum Romanum. Do służby były wybierane dziewczynki w wieku 6 - 10 lat, z rodów patrycjuszowskich wyłącznie takie, których oboje rodzice żyli. Przełożoną westalek była Virgo Vestalis Maxima, najstarsza westalka, zaś opiekę religijną nad nimi sprawował Pontifex Maximus. On też dokonywał wyboru dziewczynek przeznaczonych do służby.
Początki istnienia westalek okryte są tajemnicą. Powszechnie uważa się, że powołał je do służby drugi król Rzymu Numa Pompiliusz gdzieś na przełomie VIII i VII w. p.n.e.
Westalka musiała pozostać na służbie przez 30 lat. Przez pierwsze 10 lat poznawała zasady, przez następne 10 pełniła właściwe obowiązki, a w trzeciej dekadzie opiekowała się nowicjuszkami. W tym czasie musiała zachować dziewictwo. Współcześni badacze podejrzewają, że początkowo westalki były dziewczętami, które miano złożyć w stosownym momencie jako ofiarę. Wszelkie przewinienia westalki były karane przez najwyższego kapłana chłostą.
Utrata dziewictwa w czasie trwania przez westalkę na służbie stanowiło jedno z największych przestępstw jakich można było się dopuścić w starożytnym Rzymie – tzw. incestum. Był to akt niemoralny i wręcz bezbożny. O winie donieść mógł każdy – nawet kobieta czy niewolnik, a decydował o niej najwyższy kapłan – jeśli stwierdził, że westalka jest winna (winna była nawet kiedy straciła dziewictwo w wyniku gwałtu) ta natychmiast była grzebana żywcem w nieoznaczonym grobie w miejscu zwanym „Złe Pole” (Scelera Campus), w pobliżu Bramy Kollińskiej. Historycy rzymscy opisali kilka wypadków zastosowania tej kary: delikwentkę chowano żywcem do grobu, zostawiając jej tam nieco pożywienia i wody oraz lampkę; następnie pozostawiano ją na śmierć i nie interesowano się nią więcej. W ciągu 1000 lat, tylko 10 westalek otrzymało tę karę.
Z kolei mężczyzna, który kopulował z świętą kapłanką był biczowany na śmierć.
Pierwotnie świętego ognia strzegły dwie westalki, potem cztery, w dobie późnej republiki i wczesnego cesarstwa sześć, by pod koniec imperium ustanowić siedem. Westalki mieszkały w domu przy świątyni na Forum Romanum – tzw. atrium vestae – i były tym samym jedynymi kapłankami, posiadającymi własne „służebne kwatery”. Do ich obowiązków należało m.in. noszenie wody ze świętego źródła nimfy Egerii, którą to oczyszczano świątynię.
Strojem kapłanki była biała szata i przepaska na czole. W czasie składania ofiar i rozpalania ognia zakrywała twarz welonem
Westalki mimo bardzo surowego życia cieszyły się wieloma przywilejami, m.in. nie podlegały władzy swoich ojców lub braci, mogły oglądać widowiska na honorowych miejscach. Z drogi na ulicach ustępowali im nawet konsulowie, a skazaniec, który spotkał westalkę mógł liczyć na ułaskawienie. Dla odmiany osoba, która przeszła pod lektyką westalki, natychmiast była tracona.
Po zakończeniu służby westalka mogła wyjść za mąż i mieć dzieci.
Westalki pełniły swój urząd do późnego okresu cesarstwa rzymskiego. Kres istnienia „dziewiczych kapłanek” nastąpił w roku 391 n.e., kiedy to Teodozjusz I Wielki pokonał zachodniego cesarza Eugeniusza – zwolennika pogaństwa. Przekazy chrześcijańskie mówią o tym, że w 394 roku n.e. „starsza westalka” – Coelia Concordia – przyjęła religię chrześcijańską, co też było dowodem na koniec epoki.
Autorka bloga zaprasza wszystkich chętnych na zwiedzanie Podziemnego Neapolu PO POLSKU (również po rosyjsku) oraz na tzw SPACERY Z SOKRATESEM
Comments