HISTORIA, LEGENDA I TAJEMNICZY GRÓB W NEAPOLU
zdjęcie: Ewa Krystyna Górecka
Wlad III Palownik urodził się w 1431 roku w Siedmiogrodzie jako drugi syn hospodarza wołoskiego Wlada II Diabła. Jego ojciec był członkiem Zakonu Smoka, powołanego przez Zygmunta Luksemburskiego do obrony chrześcijaństwa przed rosnącym w potęgę Imperium Osmańskim. Temu właśnie zawdzięcza on swój przydomek: draco = smok zostało przekształcone w dracul = diabeł, przydomek Wlada III Palowanika „Draculea” (Drakula) oznacza syna smoka lub syna diabła.
W wieku 11 lat Wlad wraz z młodszym bratem i ojcem zostali pojmani przez Turków. Ojciec został uwolniony, ale jego synowie musieli pozostać na tureckim dworze, jako gwarancja lojalności Włada II wobec sułtana. I tak Drakula spędził w Turcji 7 lat, częściowo na dworze sułtana a częściowo prawdopodobnie w szkole janczarów. Kiedy jego ojciec wraz ze starszym bratem zostali zamordowani, sułtan postanowił osadzić na wołoskim tronie właśnie Drakulę licząc, że wychowany niejako w Turcji będzie jej lojalny.
I tak w 1448 Wlad III Drakula został po raz pierwszy wołoskim hospodarzem. W swej długiej historii pełnej upadków, ucieczek i powrotów na tron zasłynął jako władca inteligentny, przebiegły i nieznający litości dla swych wrogów, których miał zwyczaj nabijać na pal jako przykład i ostrzeżenie dla innych. Stąd pochodzi jego przydomek „Palownik”.
Choć początkowo jego stosunki z Turcją były dość poprawne, gdy tylko wzrósł w siłę wystąpił także przeciwko sułtanowi. W wojnie, w której Wlad III dysponował z pewnością o wiele słabszą armią, zasłynął z krwawej taktyki partyzanckiej, kiedy to zatruwał studnie, palił wsie, organizował zasadzki i podstęp (na przykład przebierał swą armię za Turków, wpadał do obozu wroga, Turcy zaczynali się bić między sobą a on ze swymi ludźmi po prostu po cichu się wycofywał) a nawet stosował „broń biologiczną” podsyłając wrogom chorych na rozmaite zakaźne choroby. Wszystkie te działania prowadził także na terenie własnego kraju bez żadnego względu dla swych poddanych, którzy nie mieli gdzie się schronić i gdzie szukać pomocy.
Nic więc dziwnego, że o jego krwawych akcjach wieść roznosiła się daleko, daleko i obrastała legendą, prawdopodobnie bardziej krwawą niż jego realne czyny. Jeszcze za jego życia, bo w 1462 roku zaczęły ukazywać się pamflety opisujące jego okrucieństwa, takie jak gotowanie ofiar żywcem czy wbijanie na pal matek i przybijanie do ich piersi niemowląt. Rok później niemiecki poeta Michel Behaim napisał poemat „O krwawym szaleńcu zwanym Drakulą, wojewodzie wołoskim”, który niewątpliwie przyczynił się do powstania legendy o Drakuli, szalonym tyranie pijącym krew swych ofiar. Legenda ta odżyła pod koniec XIX wieku, kiedy to Bram Stoker wydał swą książkę zatytułowaną „Drakula”, powieść o transylwańskim hrabim-wampirze o imieniu Drakula, w której pierwowzorem bohatera był właśnie Wlad III Palownik. Postać hrabiego-wampira stała się symbolem popularnej kultury i została wykorzystana w licznych filmach.
Istnieją dwie wersje mówiące o śmierci Drakuli. Według pierwszej zginął podczas jednej z bitew w 1477 roku, raniony przypadkowo w zamieszaniu przez jednego ze swych żołnierzy. Według drugiej miał zostać zamordowany skrytobójczo, jego głowę ucięto, zakonserwowano w miodzie i wysłano do Stambułu, ciało zaś wg legendy pochowano w monasterze Snagov, znajdującym się na wyspie, na jeziorze o tej samej nazwie. Jednakże odkrycia ostatnich lat zdają się zadawać kłam tym informacjom.
Wszystko zaczęło się od jasnej deklaracji grupy ekspertów z Uniwersytetu w Tallinie w Estoni, którzy w 2014 roku oświadczyli: „Wiemy, gdzie znajduje się grób Drakuli w Neapolu, wiemy także jak go znaleźć”. Od tego czasu liczni eksperci próbują objaśnić i wyjaśnić „kod Drakuli” i dzieje jego szczątków.
Już w 2013 Laura Miriello, znany ekspert ds. kodów i symboli zwróciła uwagę na dziwne inskrypcje na jednym z grobowców znajdującym się w chiostro kompleksu Santa Maria la Nova w Neapolu. Po wielu badaniach, w 2015 r. ogłosiła, że pozornie niezrozumiała dedykacja, składająca się z wielu liter pochodzących z różnych alfabetów (m.in. grecki, łaciński, koptyjski i etiopski), musi stanowić jakiś sekretny, unikalny kod. Po wielu dalszych badaniach i próbach tłumaczenia symboli i liter uznała też, że grobowiec nie należy do jakiegoś pospolitego człowieka, ani nawet króla, co zakładała na początku, ale właśnie jest to grób Wlada III Palownika zwanego Drakulą, historycznej postaci z XV wieku.
Podobnego zdania jest badacz z Uniwersytetu w Luce, współpracujący z Uniwersytetem w Tallinie, który wraz ze swą włoską ekipą próbował wyjaśnić, w jaki sposób grób Drakuli mógł znaleźć się w Neapolu.
I tak oto według niego jedna z córek hrabiego, Maria, w wieku 7 lat została adoptowana przez neapolitańską rodzinę i znalazła się w Królestwie Neapolu. Nie wiadomo, jakie były przyczyny adopcji, może chęć ochrony dzieci przed wrogami, faktem jest jednak, że król Neapolu Ferrante d’Aragona był podobnie jak Wlad III członkiem Zakonu Smoka.
W 1476 r. Wlad znika podczas jednej z bitew z Turkami i roznosi się wieść o jego śmierci. W rzeczywistości miałby on dostać się do tureckiej niewoli, z której wykupiony został przez córkę Marię, która poślubiła neapolitańskiego arystokratę wraz z którym osiedliła się w Bazylikacie. Jednakże rodzina była ciągle związana z Neapolem, tak że po śmierci byli oni chowani w tym mieście w specjalnym rodzinnym grobowcu w kościele Santa Maria la Nova.
Na pomniku nagrobnym rodziny Ferrillio na reliefie znajduje się smok przypisywany Zakonowi Smoka oraz dwa symbole odczytane jako Vlad Tempes Dracula i Ferrante d’Aragona. Ten właśnie fakt zwrócił uwagę neapolitańskiej studentki Eriki Stella piszącej swoją pracę magisterską na temat grobowców znajdujących się na terenie kompleksu Santa Maria la Nova. Swoimi wątpliwościami podzieliła się ze swym promotorem, a on skonsultował się z naukowcami z tallińskiego uniwersytetu. I tak przez przypadek światło dzienne ujrzała niezwykła historia.
Przypuszcza się, że w grobowcu rodziny Ferrillio nie ma zwłok jego właściciela, ale zwłoki Wlada zwanego Drakulą. Wielu naukowców skłania się do tezy, że Drakula nie został zabity w bitwie, ale dostał się do niewoli, z której wykupiła go córka Maria Balsa, zabrała go ze sobą i pochowała w Neapolu.
Przeciwnicy tej teorii upierali się, że Drakula miał tylko dwóch synów i nigdy nie wymieniano żadnej córki o imieniu Maria, aż do czasu, kiedy to jeden z naukowców Raffaello Glinni znalazł w starej kronice informację o przybyciu do Neapolu słowiańskiej księżniczki niewiadomego pochodzenia, która z woli ojca miała być w ten sposób chroniona przed tureckimi prześladowaniami. Miała ona zostać oddana pod opiekę rodzinie wiernej królowi Ferrante d’Aragona. Mowa jest tu właśnie o Marii Balsa, adoptowanej i wychowanej w Neapolu, która poślubiła neapolitańskiego możnowładcę Giacomo Alfonso Ferrillo i połączyła swój herb symbolizowany przez smoka z herbem męża.
Tezę tę potwierdzają symbole znajdujące się na płaskorzeźbie grobowca. Smok jako symbol Zakonu Smoka i herb rodziny Ferrillio związane są z dwoma symbolami o korzeniach egipskich. Są to 2 sfinksy, niespotykane na europejskich grobowcach. Symbolizuję one miasto Teby, przez Egipcjan zwane Tepes, ale Tepes to również nazwisko Drakuli. W języku rumuńskim nazywa się on Vlad Tepes. Na grobowcu eksperci doszukali się także tureckiego słowa Palownik. To wszystko zdaje się potwierdzać hipotezę o tym, że odnaleziony został prawdziwy grób legendarnego Drakuli.
Warto jeszcze dodać, że w latach 1932-33 w monasterze Snagov przeprowadzone zostały
prace archeologiczne i grób, który przez lata pokazywano jako miejsce pochówku Wlada III okazał się pusty.
Autorka wpisu zaprasza wszystkich chętnych na zwiedzanie Podziemnego Neapolu PO POLSKU również po rosyjsku oraz na tzw SPACERY Z SOKRATESEM
Commenti